Jego młodszy kolega, Zbigniew MOŻDŻEŃ tak wspomina atmosferę domu kapitana:

    „Przed wyjazdem (do Zakopanego) brydż u Lewka. Gramy w czwórkę: Czesiek, Bill, Antoś Łącki, Zygmunt Lewiński (Lewek) i ja. Pokoik mały, prześwietlony zachodzącym słońcem. Kłęby wijącego się ciężko dymu z papierosów i radio superheterodyna z magicznym okiem w rogu za mną. Brydż jakiś smętny, bez namiętności, bezpłciowy. Jakby każdy myślami był gdzie indziej. Wchodzi czarnowłosa żona Lewka, Czesława. Wnosi kawę i butelkę Currasao. Bill przez chwilę protestuje:- Brydż i radio? Ale melodia piosenki hipnotyzuje nas wszystkich. Odkładamy karty i słuchamy. Pierwszy raz ją słyszymy. Miękki tenor po włosku żegna się z Rzymem. Arrive derci Roma(?)... Ciepławo, tkliwie, ale urzekająco.   Marzycielski nastrój. W wyobraźni widzi się nie tyle Rzym, co piękną czarną Włoszkę na peronie, zza szyby ruszającego pociągu. Malejąca na peronie dziewczyna, głos coraz łzawszy, a w sercu słodki smuteczek... Lewek pofukuje: - No mendozy, do grania. Dobrze się czuję u nich. Jakby w rodzinie. Słów mało, Lewek w ogóle małomówny, ale atmosferę tworzy serce./..../Są takie miejsca, tacy ludzie, że wystarczy tylko być, by ogarniała duszę fala dobrotliwego spokoju, kojącego serce, napawającego optymizmem. Takimi ludźmi, takim miejscem dla mnie jest ich dom.” ¹
  W marcu 1957 roku po wykonaniu swojej kolejki lotów jako instruktor, kpt.LEWIŃSKI i już miał wyjechać do Ryk, aby odwiedzić swoją bardzo chorą matkę. Zdecydował się jednak wykonać jeszcze kilka lotów.

   21 lutego 1957 roku wraz z por. pil. Czesławem POPIELEM poleciał jako instruktor w drugiej kabinie na wykonanie zadania, którego celem było przebijanie chmur w górę i w dół oraz zejście do lądowania po prostej. Tego dnia dolny pułap chmur wynosił 300 metrów a górny 2500 metrów - a więc stosunkowa gruba warstwa do pokonania bez widoczności. Przy schodzeniu w dół załoga meldowała o niedziałającym wysokościomierzu oraz nie pracującej radiostacji  naprowadzającej. W następstwie tych defektów załoga straciła orientację przestrzenną i w odległości 8 km od lotniska w pozycji odwróconej samolot UTI-Mig 15 uderzył w ziemię w odległości 300 metrów od zabudowań dworskich w Czerlejnie koło Środy Wielkopolskiej. Załoga zginęła.

                         

Samolot CS-102 nr 512071 z numerem bocznym 71 na którym zginął por.Zygmunt LEWIŃSKI ( CS 102 to licencyjna odmiana UT MiG 15 produkowana w Czechosłowacji )  ^**

    „Czujemy że coś się stało, nie wiemy co ale jesteśmy przekonani, że zdarzyło się coś niezwykłego.(...) Podobnie gdy szedłem do sztabu. Niby wszystko zwyczajnie, na swoim miejscu: żołnierze, baraki,
a jednak... Acha, flaga na połowie masztu, widać sznurek namókł i zaciął się na bloczku. Nic innego do głowy mi nie przychodziło: ostatecznie przez osiem lat czyszczono mózg z burżuazyjnych tradycji przedwojennego wojska, wojska panów i bankierów. W kancelarii wiadomość jak grom z jasnego nieba: zginął Lewek. Musiałem usiąść. Przestałem rozumieć co do mnie mówią. Pusty mózg bez świadomości. Próżnia. Nawet nie zdawałem sobie sprawy co znaczą te słowa: Lewek zginął. Po prostu przestałem istnieć. Trwałem w jakimś dziwnym omdleniu, niezdolny do wyrażania i odbierania uczuć, gdy mocne uderzenie w ramię przywróciło do życia. Przede mną stanął Antoś. Smutny. Wyłupiaste oczy jakby się zapadły, policzki stały się gąbczaste, nabrały ziemistej barwy. Właściwie nic z dawnego Antosia, jakiś inny człowiek. Dał mi wody, poszliśmy do klubu. Po dwóch dużych wódkach opowiedział: Lewek poleciał z przeszkalanym u nas pilotem Jerzym Popiołkiem. Pilot niemłody ale jeszcze w chmurach nie latający. Polecieli na sparce, pogoda była trudna:chmury gęste, niskie ale lataliśmy nieraz w gorszych warunkach. Wykonali całe zajście do lądowania w chmurach i już na prostej, minąwszy dalszą, Popiołek zameldował dwieście metrów, uderzyli pod małym kątem w ziemię tak, że nawet z samolotu coś niecoś zostało. Ich pokiereszowało, bo katapulty spracowały i ciała wystrzeliły przez zamknięte owiewki. Ale to nie ma znaczenia. I tak worek gumowy i tak. A w środku czy mielone czy rąbanka, czy wreszcie trochę kamieni... ech, i tak w trumnę...Alkohol łagodzi, miałem już doświadczenie. Kiedy wracałem do domu wydawało mi się wszystko naturalne. Żyje, nie żyje - niewielka różnica. Potem przychodzi zmęczenie i człowiek zasypia jak kamień. Siedzę w pokoiku jak przed trzema tygodniami na swoim brydżowym miejscu i wydaje mi się, że nic się nie zmieniło. Tylko Czesława zapuchnięta od płaczu wychodzi co chwila do kuchni. Dzieci zabrała rodzina, a z nią tylko matka i stryj Władysław. Przyszedłem bo taki zwyczaj, ale właściwie po co? Pocieszyć? Każde wypowiedziane słowo będzie niestosowne. No więc nic nie mówię. Siedzę z Władkiem
 i popijamy w milczeniu.
   Odruchowo spoglądam na drzwi oczekując wejścia Lewka. Już wydaje mi się, że słyszę głos: "Ale z was mendozy, sami wódkę pijecie..."  (...)Staje mi przed oczami ten sam pokój w Wigilię. Pełen szczęścia. Obrazek wigilii w polskim domu: choinka, rodzina...Niektórzy życie porównują do powieści, nic bardziej mylnego. Każda powieść ma początek i koniec. Jej fabuła toczy się w kierunku wyznaczonym przez końcowy cel. Musi zachowana w niej być również logika zdarzeń. 

   W życiu nie spotykamy tych wyznaczników. Nie ma początku, bo nie mamy świadomości swoich narodzin. Nie ma końca, bo z chwilą śmierci niknie dotychczasowa cała nasza fabuła. Brak jest również, przynajmniej w ludzkim rozumieniu, logiki zdarzeń jakie nas w życiu dotykają. Piję, patrzę na puste miejsce Lewka i coraz bardziej dochodzę do wniosku, że rządzi nami ślepy przypadek.”