Jego młodszy kolega,Zbigniew MOŻDŻEŃ tak wspomina atmosferę domu kapitana:

„Przed wyjazdem (do Zakopanego) brydż u Lewka. Gramy w czwórkę: Czesiek,Bill, Antoś Łącki, Zygmunt Lewiński (Lewek) i ja. Pokoik mały, prześwietlony zachodzącym słońcem. Kłęby wijącego się ciężko dymu z papierosów i radio superheterodyna z magicznym okiem w rogu za mną. Brydż jakiś smętny, bez   namiętności, bezpłciowy. Jakby każdy myślami był gdzie indziej. Wchodzi czarnowłosa żona Lewka, Czesława.Wnosi kawę i butelkę Currasao. Bill przez chwilę protestuje:- Brydż i radio? Ale melodia piosenki hipnotyzuje nas wszystkich. Odkładamy karty i słuchamy. Pierwszy raz ją słyszymy. Miękki tenor po włosku żegna się z Rzymem. Arrive derci Roma(?)... Ciepławo, tkliwie, ale urzekająco.   Marzycielski nastrój. W wyobraźni widzi się nie tyle Rzym, co piękną czarną Włoszkę na peronie, zza szyby ruszającego pociągu. Malejąca na peronie dziewczyna, głos coraz łzawszy, a w sercu słodki smuteczek... Lewek pofukuje: - No mendozy, do grania.Dobrze się czuję u nich.Jakby w rodzinie. Słów mało, Lewek w ogóle małomówny, ale atmosferę tworzy serce./..../Są takie miejsca, tacy ludzie, że wystarczy tylko być, by ogarniała duszę fala dobrotliwego spokoju, kojącego serce, napawającego optymizmem.Takimi ludźmi, takim miejscem dla mnie jest ich dom.” ¹

W marcu 1957 roku po wykonaniu swojej kolejki lotów jako instruktor,kpt.Lewiński już miał wyjechać do Ryk,aby odwiedzić swoją bardzo chorą matkę.Zdecydował się jednak wykonać jeszcze kilka lotów.
   21 lutego 1957 roku wraz z por.pil.Czesławem POPIELEM poleciał jako instruktor w drugiej kabinie na wykonanie zadania,którego celem było przebijanie chmur w górę i w dół oraz zejście do lądowania po prostej.Tego dnia dolny pułap chmur wynosił 300 metrów a górny 2500 metrów - a więc stosunkowa gruba warstwa do pokonania bez widoczności.Przy schodzeniu w dół załoga meldowała o niedziałającym wysokościomierzu oraz nie pracującej radiostacji  naprowadzającej.W następstwie tych defektów załoga straciła orientację przestrzenną i w odległości 8 km od lotniska w pozycji odwróconej samolot UTI-Mig 15 uderzył w ziemię w odległości 300 metrów od zabudowań dworskich w Czerlejnie koło Środy Wielkopolskiej.Załoga zginęła.

Wspomniany wyżej kolega,Zbigniew MOŻDZEŃ ,który powrócił właśnie z Zakopanego tak wspomina okoliczności w jakich dowiedział się o śmierci swojego kolegi:

„Czujemy że coś się stało,nie wiemy co ale jesteśmy przekonani,że zdarzyło się coś niezwykłego.(...) Podobnie gdy szedłem do sztabu. Niby wszystko zwyczajnie, na swoim miejscu: żołnierze,baraki, a jednak... Acha, flaga na połowie masztu,widać sznurek namókł i zaciął się na bloczku. Nic innego do głowy mi nie przychodziło: ostatecznie przez osiem lat czyszczono mózg z burżuazyjnych tradycji przedwojennego wojska, wojska panów i bankierów.W kancelarii wiadomość jak grom z jasnego nieba: zginął Lewek. Musiałem usiąść.Przestałem rozumieć co do mnie mówią. Pusty mózg bez świadomości.Próżnia.Nawet nie zdawałem sobie sprawy co znaczą te słowa: Lewek zginął.Po prostu przestałem istnieć. Trwałem w jakimś dziwnym omdleniu,niezdolny do wyrażania i odbierania uczuć, gdy mocne uderzenie w ramię przywróciło do życia. Przede mną stanął Antoś. Smutny. Wyłupiaste oczy   jakby się zapadły, policzki stały się gąbczaste, nabrały ziemistej barwy.Właściwie nic z dawnego Antosia, jakiś inny człowiek.Dał mi wody, poszliśmy do klubu. Po dwóch dużych wódkach opowiedział:Lewek poleciał z przeszkalanym u nas pilotem Jerzym Popiołkiem. Pilot niemłody ale jeszcze w chmurach nie latający. Polecieli na sparce, pogoda była trudna:chmury gęste,niskie ale lataliśmy nieraz w gorszych   warunkach.Wykonali całe zajście do lądowania w chmurach i już na prostej, minąwszy dalszą, Popiołek zameldował dwieście metrów, uderzyli pod małym kątem w ziemię tak, że nawet z samolotu coś niecoś zostało.Ich pokiereszowało, bo katapulty spracowały i ciała wystrzeliły przez zamknięte owiewki. Ale to nie ma znaczenia. I tak worek gumowy i tak. A w środku czy mielone czy rąbanka, czy wreszcie trochę kamieni... ech, i tak w trumnę...Alkohol łagodzi, miałem już doświadczenie. Kiedy wracałem do domu wydawało mi się wszystko naturalne. Żyje, nie żyje - niewielka różnica.Potem przychodzi zmęczenie i człowiek zasypia jak kamień.Siedzę w pokoiku jak przed trzema tygodniami na swoim brydżowym   miejscu i wydaje mi się, że nic się nie zmieniło. Tylko Czesława zapuchnięta od płaczu wychodzi co chwila do kuchni. Dzieci zabrała rodzina, a z nią tylko matka i stryj Władysław. Przyszedłem bo taki zwyczaj, ale właściwie po co? Pocieszyć? Każde wypowiedziane słowo będzie niestosowne.No więc nic nie mówię. Siedzę z Władkiem i popijamy w milczeniu.
   Odruchowo spoglądam na drzwi oczekując wejścia Lewka. Już wydaje mi się, że słyszę głos: "Ale z was mendozy,sami wódkę pijecie..."  (...)Staje mi przed oczami ten sam pokój w Wigilię.Pełen szczęścia. Obrazek wigilii w polskim domu:choinka,rodzina...Niektórzy życie porównują do powieści,nic bardziej mylnego. Każda powieść ma początek i koniec. Jej fabuła toczy się w kierunku wyznaczonym przez końcowy cel.Musi zachowana w niej być również logika zdarzeń. 

   W życiu nie spotykamy tych wyznaczników.Nie ma początku,bo nie mamy świadomości swoich narodzin. Nie ma końca, bo z chwilą śmierci niknie dotychczasowa cała nasza fabuła. Brak jest również, przynajmniej w ludzkim rozumieniu, logiki zdarzeń jakie nas w życiu dotykają.Piję, patrzę na puste miejsce Lewka i coraz bardziej dochodzę do wniosku,że rządzi nami ślepy przypadek.”