Lubię ja lubię...

Kiedy listopad w drugiej swej dobie,

Łzami się wspomnień skrysztali,

A dłoń ludzkości na każdym grobie

Swiatło w cześć zmarłych zapali.

Bo wtedy twarzą padłszy na ziemi,

na ziemi zżółkłej,wilgotnej,

Cichą rozmowę wiodę z zmarłemi,

głosem modlitwy samotnej.

 ..............................

Ach!Kiedy życia wątleją siły,

 Skroń się pochyli wśród znoju,

 Błagoż podążyć między mogiły

 Po słodkie krople pokoju.

 Lubię więc dzień ten Zaduszny,stary,

 Co innym myśli zasmuca:

 On mi złociste promienie wiary

                                                                          Gdy bladą twarzą padłszy na ziemi,

                                                                          na ziemi zżółkłej,wilgotnej,

                                                                          Cichą rozmowę wiodę z zmarłemi,

                                                                          głosem modlitwy samotnej......

                                         *************

   Takiej poezji  się dzisiaj już nie pisze. Wiersz napisany w 1870 roku przez dzisiaj chyba mało pamiętaną  poetkę Emilję LEI. Pochodzi z książki Zygmunta Glogera "Rok polski w życiu,tradycji i pieśni" wydanej w 1900 roku przez Jana Fiszera, Warszawa, Nowy Świat 9.