ODPUST  W  RYKACH                                 
   
               (...)
               A cztery wiorsty za Rykami koła po osie w piachu brną,
                 Het ta bułanku nie leńże się, het ta mać twoja, wio.
                 ( .... )
                A ja na odpust jadę do Ryk, stuka podkówką mój konik:
                  Stuk, stuk i stuk, stuk, stuk, stuk i stuk, stuk
                  Wciąż jeszcze z Ziemią, jak z psem u nóg.
                  O dobra jesteś szara i bura i taka wierna jak stary pies.
                  Kręciołku cudny wokoło słońca i beczko śmiechu mokra od łez.
             
                 Puff, wystrzelili znowu na księżyc, a ja cię, Ziemio,
                 Lubię jak nikt,
                 Odpoczywanie na mym tapczanie racz mi dać, Panie, gdy wrócę
                  z Ryk.
                                                 Tadeusz KUBIAK