„ Miałem wtedy 6 lat.Jak wszystkie inne żydowskie dzieci chodziłem do chederu i studiowałem Chumesz.Właśnie stałem w sklepiku rodziców ,kiedy zauważyłem ,,jak nagle podnosi się w niebo gęsty dym.Wyglądało to tak ,jak wybuch wulkanu.Nie wiedziałem czy to słup ognia ,czy chmura. Obłok dymu wzniósł się zza bejt-midraszu i ogarnął część domu Estery-Mirale do końca Najczego i potem przeniósł się na dom Mojsze Judla w kierunku naszego domu.W samym środku rynku powstał straszny wir.Śmiecie,papiery,słoma i liście - to wszystko kręciło się w strasznym korowodzie i tańczyło diabelskim tańcem.W mgnieniu oka całe miasteczko ogarnęły płomienie.

Wtedy mama chwyciła małe dzieci i pobiegła z nimi do dworskiego sadu.Widząc,że nasze miasto się pali ,zdecydowaliśmy rozdzielić rodzinę na pół,dokładnie tak jak to zrobił praojciec Jakub(„Rozdzielić naród na dwa obozy’).Mamę z małymi dziećmi Sorą,Perlą i Mordechajem odesłaliśmy ,a tata ja i Mojsze zostaliśmy na miejscu pomagać gasić pożar.

 Rodzice już mieli doświadczenie z ogniem po  wcześniejszym  wielkim pożarze,który nazywaliśmy pożarem „piekarza Fiszla”.Dlatego na wypadek nieszczęścia zrobili betonową podłogę i zamontowali w sklepie żelazne drzwi.Widząc języki ognia buchające w niebo,chwytaliśmy co nam w ręce wpadło i rzucaliśmy towar ze sklepu do piwnicy ,aby jak najwięcej uratować.My obaj i tata wzięliśmy wielki kocioł i pobiegliśmy do studni po wodę do gaszenia pożaru.

Wylaliśmy dziesiątki kotłów wody na betonową podłogę i żelazne drzwi ,aby ogień tam się nie dostał.Od gorąca pompa była tak rozgrzana,że nie można było rękoma pompować wody.Poradziliśmy sobie tak,że owinęliśmy chałatem rękojeść i pompowaliśmy ze wszystkich sił.I tak pracowaliśmy cały dzień aż do nocy .Ogień się zmniejszał i pomału zgasł”.